Home

Hoe het begon...

 

Koen kreeg ongeveer in 2007 last van zijn rechterenkel.

 

Terwijl hij vanuit zijn opleiding Vrede en Veiligheid bezig was met een oriëntatie jaar bij defensie, viel hij al regelmatig uit met bivakken en marsen. Wij (als familie) dachten dat Koen zich in eerste instantie een beetje aanstelde met zijn enkel, omdat hij voor kleine dingetjes (bijvoorbeeld vragen om lippenbalsem vanwege droge lipjes) al snel aan het piepen was.

 

Na meerdere bezoeken aan verschillende doktoren, kwam naar voren dat het waarschijnlijk ontstoken pezen of spieren in zijn enkel waren. In de periode 2007 tot 2012 hebben artsen tot 2x aan toe zijn enkel in het gips gezet om deze zo rust te geven. Ze hebben in die periode foto’s gemaakt, botscans gemaakt en zijn enkel in loopverband gezwachteld. Hij is onder behandeling geweest bij verschillende doktoren in twee verschillende ziekenhuizen. Het ging maar niet over.

 

Koen ging ondertussen ondertussen wel door! Hij had zich op enig moment zelfs aangemeld voor de politieopleiding. Hij had alle keuringen met vlag en wimpel gehaald, maar bleef last houden van die vreselijk vervelende enkel. Na weer wat bezoeken aan doktoren (inmiddels 5 jaar verder) wilde er eenbepaalde dokter een Fermathron injectie in zijn enkel zetten. Deze zijn ontwikkeld om symptomen van artrose in gewrichten te verminderen. Fermathron is een gel die rechtstreeks wordt ingespoten bij het gewricht waar pijn wordt ervaren. Daardoor zouden de pijnklachten moeten verminderen. Koen weigerde dit (achteraf gezien gelukkig!) omdat het zo'n pijn deed dat je er niet eens in de buurt van mocht komen.

 

Toen Koen na een week bij de politie, vanwege teveel last van zijn enkel, de opleiding moest verlaten, was voor ons als gezinde maat vol. We hebben toen bij de arts een MRI afgedwongen. Op deze MRI was een tumor te zien! Koen werd toen gelijk doorverwezen naar het LUMC in Leiden. De behandelend arts daar dacht in eerste instantie aan een goedaardige reusceltumor. Toch werd er voor de zekerheid een biopt genomen van de inmiddels zeer grote bult, die in zijn enkel zat. Na twee weken kwamen we terug voor de uitslag. Goed gemutst, omdat we dachten te weten wat het was en omdat het verwijderen van een dergelijke goedaardige reusceltumor goed te doen was. Koen zou de functie van zijn enkel volledig behouden.

 

De uitslag was als een betonnen muur die op je viel. Het bleek echter toch een zeldzame kwaadaardige tumor te zijn, genaamd een Synoviasarcoom. Deze tumoren bevinden zich vaak in de weke delen van de benen en ontstaan al vaak op jonge leeftijd, voor het 40e levensjaar. Huisartsen zien dergelijke gevallen 1x in de 7 jaar voorbij komen. De consequentie was echter heftig.

 

Een onderbeenamputatie… Daar gingen onze verwijten van Koen de aansteller... Koen was er echter zo cool onder dat hij toen al een heldenstatus verdiende. Hij zei zelfs: “Ja als het zo'n pijn doet, hak het dan maar eraf". Hij heeft een lang en moeilijk herstel doorgaan maar vocht als een leeuw en binnen de kortste keren liep hij alweer met een prothese. Wat waren we trots op onze broer en zoon! Hij was zo goed met zijn prothese dat hij met een potje voetbal menig man met 2 goeie benen eruit rende en dolde.

 

Er bleek van deze soort kanker weinig informatie te zijn. Men wist van patiënten die het ook hadden en/of hadden gehad, dat het bijna altijd terug kwam in de longen. Dus 4 jaar lang, elke twee maanden naar Leiden om een thoraxfoto van zijn longen te maken en steeds was de uitslag: ‘niks aan de hand, longen zijn schoon!’. 4 jaar lang bijna elke keer een feestje gevierd omdat het niet was teruggekomen. Terwijl men ons had verteld dat de kans dat de kanker terug zou komen op 50% lag, leek Koen ervan verlost hoeveel hij er ook voor had moeten inleveren.

 

Ergens eind september van dit jaar merkte Koen dat hij in zijn rechterbeen weer een zwelling had. Deze zat in zijn knieholte, precies op de aansluiting van zijn prothese. Maar dit keer zonder pijn en daarbij was de zwelling zacht in tegenoverstelling tot de vorige keer. Wij dachten dus allemaal aan een ontsteking of vocht als gevolg van de prothese, omdat Koen namelijk als taxichauffeur werkte. Daardoor zat zijn been veel gebogen en leek dit de meest logische verklaring. Niets was minder waar. Na een MRI scan was de eerste voorzichtige diagnose dat er zich weer een tumor, waarvan men dacht dat het bijna onmogelijk was dat deze kon terugkomen in hetzelfde been, in de knieholte van zijn rechterbeen had genesteld. Dag theorie van de longen. Er werd gelijk een afspraak gemaakt voor een PET/CT scan en het nemen van een biopt. Die scan was op een maandag en op een vrijdag zouden we dan de uitslag krijgen.

 

Wat een zenuwslopende week! Vier dagen wachten om te horen dat het overal zit en dat hij nog maar een paar maanden te leven heeft, of om te horen dat het ‘slechts’ op een paar plekken zit en dat men gaat beginnen met hevige chemo of om te horen (het meest gunstigste geval) dat het een bovenbeenamputatie wordt.

 

Gelukkig (bizar dat we deze uitslag als ‘gelukkig’ bestempelde!) kregen wij het verlossende 3e antwoord, met toch dat hele dubbele, bizarre gevoel. Ook vertelde de arts dat ze nog gingen kijken wat ze konden doen om zijn knie te redden! Hij moest de week erna op gesprek komen voor het behandelplan. Dus in de aanloop naar deze afspraak had Koen nog een kleine hoop dat ze zijn knie konden redden. Helaas, er werd hem ernstig geadviseerd om voor de amputatie te gaan vanwege hoge risico's van verspreiding en zware bestralingen op zijn knie, die daardoor na een jaar zijn functie zou verliezen. Dus hij werd op een spoedlijst gezet voor de amputatie.

 

De week daarop, op donderdag zou dan de operatie plaatsvinden. Daar gingen we dus voor de 2e keer! Terwijl ik dit schrijf zijn we één dag na zijn operatie en heeft hij al 2x zoveel pijn gehad zodat ze hem opnieuw naar de OK hebben gebracht om het op te lossen. De morfinetoediening, via een slangetje in zijn rug naar het ruggenmerg, was niet goed ingeregeld. Uiteindelijk koos men voor een morfinetoediening via het infuus, waardoor de pijn weg ging maar Koen ook een beetje groggy werd.

 

De reden waarom ik dit verhaal schrijf is omdat Koen ten eerste mijn kleine broertje is en mijn gezinsleden zijn mij alles maar hij is ook een goeie vriend.

 

Ten tweede is het de grootste vechter (niks pieper!) die ik ken en ten derde is zijn grote hobby auto's. Vooral zijn liefde voor het rijden in auto’s is groot! Hij heeft 4 jaar geleden zijn rijbewijs opnieuw moeten halen vanwege zijn been en dat heeft hij zo goed gedaan dat de instructeur hem beter vond rijden dan 90% van zijn leerlingen met twee goeie benen.

 

Wanneer hij over ongeveer een jaar hersteld is, vind ik dat hij het absoluut verdient en dat hij een aangepaste auto krijgt.

 

DAT IS DE REDEN DAT IK EEN DONATIE WIL STARTEN VOOR HEM!

 

Het zou toch geweldig zijn dat Koen na zijn hele lange revalidatie in een aangepaste auto weer kan rijden. Dat is mijn en onze allergrootste wens! Elk bedrag is welkom, alle beetjes gaan helpen om zo'n auto te kopen voor Koen!

 

Ik ga hopen dat iedereen die dit leest het verhaal gaat delen en dat we over een jaartje met zijn allen Koen gaan verrassen. Wat een topdag zal dat zijn voor hem!

 

Familie & vrienden

 

 

Alvast doneren?

 

ING Bank: NL87 INGB 0667 5860 16

T.a.v. R. Bakker

Koens Recovery Nu!

"UNDER CONSTRUCTION"

Copyright @ All Rights Reserved